Relacja DDA z rodzicami. Czy możliwe jest pojednanie? – cz. II

„Proces przyjmowania winy przez rodzica uwalnia dziecko, a rozumienie wspólnej traumy może uwolnić rodzica. Znika „mrożąca” samotność” – tłumaczy psycholog Robert Smyczyński. A co jeśli w rodzicu nie ma tej gotowości?

Redakcja: Znam historie osób, które w rodzinach z problemem alkoholowym wycierpiały więcej ze strony tego niepijącego rodzica. Często mówią: „to ten był gorszy”, bo stosował przemoc, był agresywny…

Robert Smyczyński: To prawda, słyszę również takie historie cierpienia od osób trafiających do nas po wsparcie. Oczywiście w niczym nie tłumaczy to tej osoby, która krzywdziła, jednak warto zastanowić się na tym, czy ten niepijący, który był „gorszy”, nie był też ofiarą tego, który pił.

Opiszę pokrótce taki o to proces. Pijący powiedzmy mąż, by nie ponosić konsekwencji tego, co robi – a doświadczając presji ze strony żony, by nie pił – skutecznie zniechęca ją do tego, najpierw wzbudzając w niej poczucie winy, a następnie wadliwości, używając m.in. takich komunikatów: „że to może przez nią”, „że może jest nierozumiany”, „że mógł w życiu inaczej wybrać”, „że istnieją jeszcze jakieś inne czynniki zmuszające go do picia”. Żona stara się „udowodnić”, że nie jest tak, jak „rozumie” to maż i stara się być „lepszą”. Stając się „lepszą” tymczasowo zabiera argumenty mężowi, znów odbudowując swoją pozycję, by wywierać presję by przestał pić. Czasem to działa, jednak jest to sytuacja niebezpieczna, bo oto żona dowiaduje się, że jej zmiana „by być lepszą” może wpływać na to, by on nie pił. Niebezpieczna sytuacja, bo jeżeli zmiana nie objęła dwóch stron, to często odsuwa tylko w czasie proces podporządkowywania wspomnianej żony.